Ciecierski Faustyn (1760–1832), dominikanin, spiskowiec, sybirak. Ur. w Warmii, syn Jana, po ukończeniu pierwszych nauk w domu wstąpił w r. 1777 do zakonu ks. dominikanów. W Szkole Głównej Litewskiej otrzymał doktorat filozofii i teologii. Wykładał filozofię, historię kościelną i teologię w szkołach dominikańskich: w Wierzbołowie, Zabiałach, Różanymstoku. Ze szczególnym zamiłowaniem zajmował się historią ojczystą i napisał zwięzłą historię Litwy. Od r. 1790 do 1797 przebywał z niewielkimi przerwami w Wilnie, prowadząc w charakterze »prokuratora causarum« prowincji litewskiej sprawy klasztorów dominikańskich. W r. 1794 uczestniczył w przygotowaniach do insurekcji. Wybrany w r. 1797 przeorem konwentu wil., wziął udział czynny w organizowaniu tzw. asosjacji wileńskiej, będącej odłamem centralizacji lwowskiej, która zamierzała siecią organizacji spiskowej ogarnąć wszystkie trzy zabory. Wykrycie tego spisku przez władze rosyjskie spowodowało uwięzienie C-go 20 IX st. st. 1797. Badany przez gubern., Fryzla i Repnina, okazał duży hart ducha. Wysłany został następnie do Petersburga, gdzie w senacie miała się toczyć sprawa. Wyrokiem senatu 2 XII 1797 skazany był na katorgę, piętnowanie i wydarcie nozdrzy. Car Paweł złagodził wyrok, skazując C-go na katorgę do Nerczyńska. Zdjęcia sakry po wyroku dopełnił 4 XII metropolita Siestrzeńcewicz. Wywieziony na Syberię, C. pracował w kopalniach Daurii nad granicą chińską. Po 4 latach pobytu w strasznych warunkach na Syberii, ułaskawiony przez Aleksandra, powrócił do kraju i został przywrócony do wszelkich praw. Osiadł w Zabiałach, gdzie zajął się pracą pedagogiczną. Był kolejno przeorem w Zabiałach (1809), a później w Różanymstoku (1816). W r. 1818 na kapitule w Poporciach obrano go prowincjałem. Godność tę sprawował do r. 1824. Później osiadł w Poporciach i był wizytatorem klasztorów dominikańskich. Tamże w r. 1832 zakończył życie.
C. był autorem pamiętnika o pobycie na Syberii, wydanego w r. 1865 przez A. Bielowskiego we Lwowie, oraz dziennika wizytatora, ogłoszonego bezimiennie w t. XIV »Archeograf. Sbornika« (Wil. 1904). Najciekawszą część swych pamiętników, dotyczącą udziału w spisku, ukrył czy zagubił. Był również kontynuatorem kroniki domowej ks. dominikanów prowincji litewskiej (rkp. B. Uniw. Wil.). Pozostawił w rękopisie kilka prac, tyczących się filozofii oraz dziejów Litwy.
Iwaszkiewicz, Z ostatnich tyg. życia Aleksandra I, »Przegl. Współcz.« 1933; Miller A., Pierwsza porozbiorowa konspiracja litewska, Kr. 1936; Mościcki H., Dzieje porozb. Litwy i Rusi, Wil. 1914; Wołyniak, Dominikanie prow. lit., Kr. 1917; De Pule, Stanisław August w Grodnie, 1871; Turkowski, Materiały do dziejów oświaty i kultury, Wil. 1937.
Janusz Iwaszkiewicz